De eerste stage-indrukken

Een week na aankomst in het mooie Tanzania was het dan eindelijk zover; onze stage in het regionale ziekenhuis van Arusha kon beginnen. Tijdens de kennismaking in de eerste week, hadden we afgesproken dat Noreen en ik samen zouden beginnen op de ‘Emergency’-afdeling. Bij aankomst om 7:30 kregen we eerst een rondleiding door een gedeelte van het ziekenhuis. Het ziekenhuis bestaat eigenlijk uit verschillende losse gebouwen, die met paden aan elkaar verbonden zijn. Wanneer mensen dus naar een andere afdeling gaan, moeten zij zich door de buitenlucht verplaatsen. Ook sommige wachtkamers zijn in de buitenlucht.

Toen we, na de korte rondleiding, terugkwamen op de afdeling, was er een patiënt binnengekomen die een ongeluk had gehad met de ‘Boda-boda’ (een soort motor waarmee Tanzanianen zich heel snel kunnen vervoeren. Hier gebeuren heel veel (dodelijke) ongelukken mee). Zijn onderbeen leek ongeveer los te liggen van bovenbeen, verschillende lichaamsonderdelen staken uit en er kwam veel bloed bij kijken. Dit was dan onze eerste patiënt... Nadat hij ongeveer een half uur op bed heeft liggen wachten, gingen we ernaartoe om de bloeddruk te meten, zijn bloed een beetje weg te poetsen en zijn wond te verbinden. In tegenstelling tot de miljoenen verschillende soorten verbandmateriaal die we in Nederland hebben, is er hier maar keuze uit één soort verband, namelijk zelfgemaakte (geknipt en gevouwen) gaas-setjes. Hiermee is de wond zo goed mogelijk ingepakt. Vervolgens heeft de patiënt weer uren moeten wachten en kon hij uiteindelijk naar de chirurgische afdeling voor een operatie.

In Tanzania kennen ze geen begeleiding zoals wij dat in Nederland gewend zijn. Je wordt eigenlijk een beetje voor de leeuwen gegooid. Het uitleggen van bezigheden en het beantwoorden van mijn vragen is niet voor iedere collega vanzelfsprekend. Gelukkig bleek al gauw welke collega-verpleegkundigen hier wel goed in zijn en welke niet. Daar kon ik natuurlijk goed gebruik van maken. Als je de goede collega’s te pakken hebt, mag je namelijk van alles doen. Zo heb ik al injecties gegeven, infusen geprikt en klaargemaakt, wonden verbonden en nog veel meer. Wat ik wel moeilijk vond, is dat er (letterlijk) heel veel wordt stilgestaan. In Nederland kunnen wij ons dit écht never nooit voorstellen, maar soms stonden we letterlijk te wachten op patiënten en was er in de tussentijd niets anders om te doen.

Na een leerzame eerste week op stage hebben we het weekend ingeluid met cocktails en een lekkere pizza in de stad. Zaterdag zijn we naar Lake Duluti geweest om te wandelen door het bos en om te kanovaren op het meer. Hier heb ik nog wat mooie kiekjes kunnen maken. Vervolgens hebben we nog een lokale markt bezocht met van alles en nog wat aan spulletjes. Toen we thuiskwamen van deze drukke, maar leuke dag ben ik rechtstreeks naar bed gegaan (17 uur ’s middags) en er de dagen erna niet meer uitgekomen. De details zal ik jullie besparen, maar als ik zeg dat ik in een paar dagen tijd compleet ben leeggelopen (inclusief al mijn energie), begrijpen jullie vast waardoor ik mij zo ziek heb gevoeld. De tweede stageweek werd voor mij dus geen stageweek, maar een thuiszit-week, waarin ik langzamerhand (met de nadruk op langzaam) steeds weer iets opknapte. Gelukkig voel ik mij, na bijna een week thuis te hebben gezeten, weer een stuk beter.

Afgelopen weekend zijn wij uiteten geweest, hebben wij een schilderworkshop gevolgd én hebben wij de hemel op aarde ontdekt in een supermarkt buiten de stad met héél veel westers voedsel. Iets wat ik toch wel een beetje begon te missen nadat ik de hele week thuis veel van hetzelfde heb moeten eten. Overigens wordt er wel goed voor ons gezorgd hier in huis. Er wordt ’s middags én ’s avonds voor ons gekookt als wij ons hiervoor opgeven en nog best gevarieerd ook. Zelfs hutspot en pannenkoeken hebben wij al een keer gegeten! Zondagmiddag hebben we nog lekker aan het zwembad gelegen en toen was derde week in Tanzania alweer voorbij.

Naast de eerste werkweken op stage, hebben wij ook onze eerste Swahili-lessen gehad. Een klein woordje in de lokale taal kunnen wij nu dus ook spreken. Handig!!

Tot zover mijn update van de eerste twee weken van mijn stageperiode. Ik heb ook een aantal foto’s bijgevoegd van het ziekenhuis, om een indruk te geven van het gróte verschil met Nederland. Komende week zal ik waarschijnlijk naar een andere afdeling gaan in het ziekenhuis. Daarover de volgende keer meer! See you!!