Zonnige vooruitzichten

Dat was het dan. Mijn stageperiode in het Mount Meru Hospital zit er alweer op. Wat is dat snel gegaan! De laatste weken ben ik verschillende dagen op meerdere afdelingen geweest, waaronder op de ‘labour-ward’. Een van mijn huisgenootjes studeert verloskunde en werkt al een aantal weken op deze afdeling in het ziekenhuis. Zij was mijn persoonlijke begeleider deze dagen en heeft mij een hele hoop bevallingen laten zien. Alle vrouwen met weeën liggen in de observation-room en zodra zij echt gaan bevallen, lopen zij naar de deliveryroom. Daar kan het feest dan gebeuren. Als ze er op tijd bij zijn dan, want in sommige gevallen gaat het zo snel, dat ze al in de observation-room bevallen, waar de andere vrouwen dus ook lekker kunnen meegenieten. In totaal heb ik 10 bevallingen kunnen zien, waarvan 1 keizersnee, en ze waren allemaal succesvol! Heel erg bijzonder om te mogen zien!

De overige dagen ben ik een of meerdere dagen op afdelingen geweest waar ik voorheen ook al heb stagegelopen en heb ik, samen met Noreen, een training gegeven aan vrouwen van de Masaai over soa’s. Wat een gek idee om voor de laatste keer het ziekenhuis uit te lopen. Ik heb hier zoveel gedaan en geleerd. Zowel op verpleegkundig als op persoonlijk vlak. Echt een ervaring die ik nooit zal vergeten.

De afgelopen weekenden waren, hoe kan het ook anders, weer helemaal geslaagd. Zo hebben we een safari per paard gedaan, wat spannend (zo’n paard is toch best groot als je normaalgesproken niet aan paardrijden doet) maar erg bijzonder was omdat je zo heel dicht bij de wilde dieren kunt komen (lees: 1 meter afstand van zebra’s, gnoes, gazelles, impala’s enz.). Ook heb ik weer een keertje lekker op de fiets gezeten tijdens een mountainbiketour door het mooie landschap rondom Lake Manyara, waarin we ook een bananenplantage, hebben bezocht (en dus bananenbier hebben geproefd), een shop met Masaai-spullen en een plek waar schilderijen gemaakt en verkocht worden hebben bezocht en een party gecrasht, waarbij we dansend binnen moesten komen en er voor ons gejuicht werd (terwijl we niemand op dat feest kenden: als blanke ben je óveral welkom).

Het weekend erop ben ik nog even verder gegaan op de sportieve tour, want voetballen is toch wel iets wat ik hier heel erg mis. Twee huisgenootjes van mij werken voor een organisatie met toekomstige voetbaltalentjes. Komt dát even goed uit. Samen met een ander huisgenootje heb ik zaterdags (zonder voetbalschoenen, scheenbeschermers en voetbalsokken aan, maar dat draagt bijna niemand hier) met meiden tussen de 10 en 20 jaar meegetraind en gelukkig, ik kan het nog!

Aangezien wij met 12 Nederlanders in dit huis wonen, konden we het Sinterklaasfeest op 5 december natuurlijk niet voorbij laten gaan. We hebben daarom het cadeautjesspel gedaan en allemaal een paar leuke souvenirs voor thuis kunnen scoren. Wel een gek idee om de feestdagen te vieren met 28 graden en een zonnetje, maar ach, het went.. ;)

Afgelopen zondag heb ik vast een voorproefje gehad op het echte werk volgend weekend, met een safari in Lake Manyara, waarbij we weer allerlei mooie dieren hebben kunnen spotten (zie foto’s). Tijdens de rit hiernaartoe hebben we weer eens meegekregen hoe corrupt het land is, met politie die aan de weg staat en onze auto wel vier keer aan de kant haalde, opzoek naar iets waarvoor ze een boete kunnen uitdelen. Met een beetje geslijm (en soms een beetje geld) van de chauffeur krijg je ze vaak wel zover dat je gewoon door kunt rijden, maar irritant blijft het wel.

Mijn laatste weekjes hier bestaan, op alle afscheid-momenten na, uit alleen maar leuke dingen. Beginnend met een driedaagse safari komend weekend; lekker in een tentje tussen de leeuwen, hyena’s, buffels en ander wilde dieren slapen. Daarna gaan we met een aantal overgebleven huisgenootjes nog kerst vieren in Arusha. Vanaf dan gaan we zonnen, oud en nieuw vieren en vooral heel hard genieten van onze welverdiende (al zeg ik het zelf) vakantie in….. ZANZIBAR. 16 januari, in de héle vroege ochtend zal ik weer arriveren in ons koude kikkerlandje. Tot dan!!