Wat een leven!

Wauw, wat gaat mijn tijd hier snel! Een goed teken, maar voor de achterblijvers misschien een iets minder fijn idee, omdat ik nog geen seconde heimwee heb gehad. Ik voel me helemaal ingeburgerd in de Afrikaanse cultuur. Al wordt het leven als een blanke je hier soms wel een beetje moeilijker (en vooral duurder) gemaakt. Het zal wel wennen worden dat ik in Nederland niet meer hoef te onderhandelen tijdens het shoppen. Maar soms is het ook wel makkelijk om blank te zijn hier hoor. Iedereen wil vrienden met je zijn en vooral binnen het ziekenhuis mag je veel doen en krijg je veel te zien omdat ze denken dat je alles kunt en weet.

De weg die we iedere dag af leggen naar stage, begint steeds meer te lijken op een echte weg. Van een onverharde zandweg naar een asfaltweg. Ook worden er verkeersborden geplaatst (kost een hoop tijd en veel mankracht op een vierkante meter, waarvan de helft toekijkt hoe de andere helft werkt) en leren ze het fenomeen stoplichten kennen aan de hoofdweg. Echter leidt dit hier meer tot filevorming, dan dat het chaos vermindert.

De afgelopen weken ben ik voornamelijk op de orthopedie-afdeling geweest in het ziekenhuis. Heel erg leerzaam, maar ook hier is het soms moeilijk om te zien dat er (operatie)wonden ontstaan en niet genezen door de middelen die ze gebruiken. Verpleegkundigen zijn erg lui. Vitale functies (bloeddruk, hartslag, ademhaling, temperatuur en saturatie) worden maar zo ingevuld, terwijl het volgens de papieren meerdere malen per dag wordt gemeten (ik heb het hier op de afdeling nog nooit iemand zien doen). Wat hier wel erg fijn is, is dat patiënten nóóit klagen. Ook al moeten ze vaak uren wachten, krijgen ze nauwelijks zorg en moeten ze hun bed (dat alleen wordt verschoond als er bloedvlekken inzitten en er genoeg schoon linnen is) soms delen met iemand anders omdat er te weinig bedden vrij zijn. Patiënten zijn altijd dankbaar en blij met de zorg die je ze wel geeft. Er is hier veel respect voor verpleegkundigen en dokters en daar kunnen we in Nederland nog iets van leren. Ook is het mooi om te zien dat mensen altijd familie/vrienden om zich heen hebben, die hen onder andere helpen met wassen. Mochten patiënten zelf geen familieleden hebben, dan is er altijd wel een familielid van een andere patiënt die hem/haar helpt. Heel bijzonder dat de mensen hier zo voor elkaar klaar staan, ook al kennen ze elkaar soms niet eens.

Afgelopen donderdag en vrijdag ben ik samen met Noreen naar het Health Centre in de stad geweest om hier twee dagen mee te draaien. Dit is eigenlijk een mini-ziekenhuis, maar dan net iets luxer en met iets betere faciliteiten. Zo wordt er zelfs gewerkt met Ipad’s om de patiëntgegevens in te zien en aan te passen. We hebben meegelopen met een verpleegkundige die de hele dag vaccinaties uitvoerde bij kinderen en volwassenen. Leuk om te zien hoe goed dit hier geregeld is en zelf hebben we ook nog een aantal injecties mogen geven.

Vorig weekend hebben we eindelijk de Kilimanjaro kunnen zien en zelfs (het eerste deel) beklommen! Wat was dat gaaf!! Het leverde wel wat spierpijn en blaren op de volgende dag(en), maar daarvan hebben we de zondag van kunnen bijkomen bij de prachtige Hotspring (zie de jaloersmakende foto’s).

Het weekend daarvoor hebben we een Masaai-dorp en -markt bezocht en daar weer heftige verhalen gehoord. Een Masaai-dorp bestaat uit verschillende ‘wijkjes’. Ieder ‘wijkje’ is van één man, die meerdere vrouwen heeft en in totaal soms dus wel meer dan 50 kinderen. Iedere vrouw heeft een eigen hutje, samen met een aantal kinderen. In zo’n hutje staat eigenlijk niets behalve een bed (ook gemaakt van natuurlijke materialen) en een stoeltje. Het echte primitieve leven, waarbij water niet eens vanzelfsprekend is, ben ik deze dag echt tegengekomen. Wát een ander leven wordt hier geleefd.

Voor al deze activiteiten hebben wij intussen een vaste taxichauffeur gevonden, die ons overal naartoe brengt en na één sms’je binnen een half uur bij ons is. Dat er heel veel deuken in zijn auto zitten, zijn tank vaak bijna leeg is en zijn snelheidsmeter het niet doet, maakt allemaal niets uit, zolang zijn auto maar een claxon heeft, want dat is hier het belangrijkste onderdeel van een auto.

Om de Afrikaan in mij nog een beetje te laten bestaan als ik weer terug ben in Nederland, ben ik dit weekend naar de stoffenmarkt geweest om een aantal Afrikaanse stoffen te kopen. Hiermee ga ik wat kledingstukken laten maken dus say hi to de kleurrijke kleding als ik terug ben. Gelukkig zal de Nederlander in mij ook nooit verdwijnen, want dit weekend heb ik genoten van een overheerlijke oer-Hollandse ‘Kapsalon’, jummie!!

In de afgelopen weken zijn er twee huisgenootjes jarig geweest. We keken onze ogen uit hoe dit wordt gevierd op de Afrikaanse manier; met lekker eten, drinken, muziek en vooral veel (lap)dance. De Afrikanen (zowel de mannen als de vrouwen) zijn behoorlijk soepel in de heupjes. Goede feestjes wel hier!

Ik geniet hier nog wel even van de (veel te korte) tijd die ik nog heb. Aan vitamine D in ieder geval geen gebrek in dit zonnige land. Tot snel!