'Pijnlijke' verschillen

In mijn vorige blog heb ik verteld over het feit dat de stroom er de afgelopen tijd ontzettend vaak af is geweest. Iets waar we in huis (meestal) nog wel om kunnen lachen. Echter is stroom ook letterlijk van levensbelang in sommige situaties. Zo kwam ik op een ochtend op de neonatologie-afdeling op stage, toen ik hoorde dat ze die nacht 3 uur lang zonder stroom hadden gezeten en er hierdoor 4 (!) baby’s waren overleden. Geen stroom betekent namelijk onder andere; geen werkende zuurstofapparaten. Het idee dat deze baby’s waren gestikt doordat ze niet de zuurstof kregen die ze nodig hadden vond ik behoorlijk heftig. Het deed mij des te meer beseffen hoe vanzelfsprekend sommige dingen, zoals elektriciteit, voor ons in Nederland zijn.

Na 2,5 week op de neonatologie-afdeling, werd het tijd voor mij om weer te switchen. Ik ben naar de chirurgie-afdeling gegaan en ook daar behoorlijk geschrokken van wat ik zag. De eerste week ben ik op de mannenafdeling geweest. Hier wordt de dag gestart met het schoonmaken en het verschonen van de bedden (als er genoeg ‘schoon’ linnen is, wat er in het overgrote deel van de tijd niet is). Hiervoor moeten de patiënten, als het even kan, hun bed uit komen. Het overige deel van de tijd wordt onder andere besteed aan het ‘verzorgen’ van wonden. Bijna iedere patiënt die hier ligt, heeft wel een of meerdere wonden. Vaak zijn het hele grote, diepe en vieze wonden, die echt enorm stinken. Wonden hier worden altijd ingepakt met hetzelfde verbandmateriaal: droge gaasjes met soms wat honing of jodium. Het verwijderen van dit verband is dan ook heel pijnlijk voor de patiënten. En het feit dat ze in de meeste gevallen geen geld hebben voor (fatsoenlijke) pijnmedicatie, maakt dit nog even iets erger.

Tussen de bedrijven door heb ik ook nog twee dagen mogen meekijken op de operatiekamer. Heel erg bijzonder om al die operaties, waaronder een borstamputatie, een beenamputatie en een openbuikoperatie, in het echt te mogen zien. Ook erg ‘bijzonder’ dat de patiënten gewoon zelf van de chirurgie-afdeling naar het gebouw met de operatiekamer moeten lopen (tenzij het écht niet anders kan), ondanks hun zieke situatie.

Intussen vermaak ik mij ook prima in de weekenden. Er zijn een hele hoop Nederlandse meiden bij in het huis gekomen, dus er is genoeg te doen. Zo zijn we afgelopen weekend een weekendje weg geweest naar Moshi, een plaatsje dicht bij Arusha. We hadden onder andere gepland om hier naar de Hotsprings te gaan, maar dit hebben we niet meer gedaan omdat het (jawel) enorm veel regende! Wel hebben we hier nog een tour gedaan waarin we onder andere naar de watervallen en de grotten zijn geweest. Ook zijn we naar de karaokebar geweest en hebben we op zondag de stad verkent.

Het weekend ervoor zijn we wezen stappen en hebben we een hele grote, luxe shoppingmall ontdekt, die wel erg gericht is op ons westerlingen. Zo konden we er naar de bioscoop (naar een goede, Engelstalige film, die ook in Nederland in de bioscoop draait) en konden wij onze ogen niet geloven toen we zagen dat er zelfs ‘Kapsalon’ te koop was! Het proeven van dit culinaire hoogstandje staat dan ook nog hoog op mijn verlanglijstje voor de komende weken. Hierover (en natuurlijk over de rest van mijn ervaringen) in mijn volgende blog meer. Baadaye!!