De eerste week

Met een hele hoop traanvocht armer en een heerlijk luxe-vliegtuigervaring (met vééél eten) rijker, kwamen Noreen en ik afgelopen maandagavond aan op het vliegveld in Tanzania. Ons geduld werd direct op de proef gesteld toen bleek dat we bijna achteraan stonden in de rij voor het aanvragen van ons visum. Gelukkig hebben we, een uurtje of twee later, onze visa gekregen én stond al onze bagage er nog (en dat was nogal wat). We konden dus met volgeladen taxi op naar het huis, waarin wij in ieder geval tot eind december zullen wonen. Na iets minder dan een uurtje rijden over de slecht verlichte wegen in Tanzania, kwamen we hier aan en werden we opgewacht met een lekker kopje soep. We kregen onze kamer toegewezen (een kamer met ons tweeën, voorzien van stapelbed met klamboes en een eigen toilet en, tot nu toe elke dag nog warme, douche). We wonen bij een lieve Afrikaanse familie in huis, die ook allerlei meiden opvangen die van alles hebben meegemaakt. Zij wonen en werken hier, door twee keer per dag voor ons te koken en schoon te maken. Zelfs de afwas wordt voor ons gedaan. Er is in het huis ruimte voor zo’n 16 andere mensen, maar op het moment zijn alleen Noreen, ik en een ander huisgenootje er nog. In oktober zullen we gezelschap krijgen van andere landgenoten.

De eerste week stond vooral in het teken van acclimatiseren en rustig aan kennis maken met de gróte cultuurverschillen. Zo is het behoorlijk wennen dat je hier als blanke niet anoniem over straat kunt lopen. Het woord ‘Mzungu’ (blanke) wordt zo’n 100 keer per dag naar je geroepen en kleine kinderen beginnen te lachen als ze een blanke zien, wat eigenlijk ook wel grappig is.

We hebben de eerste dagen een beetje de stad verkend en ons eerste geld gepind. Wel een bedrag met 5 nullen! Eén euro is namelijk ongeveer net zoveel als 2700 Tanzaniaanse Shilling, dus ik voelde me lichtelijk miljonair met al die flappen geld in mijn portemonnee. Helaas vliegen de flappen er ook zo weer door, wat betekent dat ik geen mooie villa in dit land zou kunnen kopen.

Tijdens de city-tour, die we de tweede dag van ons verblijf kregen, hebben we ook het openbaar vervoer uitgeprobeerd. Dit is ook een tikkeltje anders dan dat we in ons kikkerlandje gewend zijn. Elke seconde komt er een ‘Dala Dala’ over de hoofdweg rijden. Dit is eigenlijk niet meer dan een busje voor ongeveer 8 personen, waarin soms wel 15 personen worden ingepropt + de raarste voorwerpen die mensen meenemen. Je kunt elk moment instappen door simpelweg te zwaaien, en je kunt zelf aangeven waar je wilt uitstappen. Op zich niet eens een heel onhandig systeem.

Donderdag hadden we een kennismaking op onze stage in het regionale ziekenhuis. We zouden er om 10 uur moeten zijn, maar er was file in de stad, waardoor het ziekenhuis met de auto vrijwel onbereikbaar was. De president kwam namelijk naar de stad. Hierom hebben wij de planning geheel aangepast en zijn we eerst bij een instelling wezen kijken waar mensen met een beperking werken. Dit was opgezet door een Nederlandse vrouw. Erg mooi om te zien hoe leuk deze mensen het vinden om hier te werken. Uiteindelijk zijn we toch in de middag naar stage geweest voor een korte kennismaking. ’s Avonds zijn we uiteten geweest bij een Grieks restaurant en daarna zijn we wezen stappen. Ook dit was wennen, omdat Afrikaanse mannen met je willen dansen en met je willen trouwen, omdat alle blanke, jonge vrouwen geld hebben (I wish I had) en dit goed is voor hun status.

Vrijdag zijn we naar een Masaai markt geweest in de stad, waarbij je van alle kanten wordt geroepen en overal naar binnen moet om naar de mooie spullen te kijken (die bijna bij iedereen hetzelfde zijn). Ook weer een vermoeiende ervaring op zich. We hebben deze middag ook ons nieuwe stamcafé ontdekt, waar alle blanken zich lijken te verenigen én waar héel erg lekker gegeten en gedronken kan worden (lees; Cheesecake, Fruitjuices, lekkere koffie en heel veel lekkere broodjes en salades).

Zaterdag zijn we met een gids naar het stadium geweest, om te kijken hoe de president soldaten promoveerde. Dit klonk van tevoren erg leuk, maar bleek toch een iets mindere ervaring, toen we, na verschillende optredens van de fanfare en de soldaten, als enige ‘mzungu’s’, in de brandende zon, 3 uur lang naar een speech moesten luisteren van de president in het Swahili. Dat ik geduld moest hebben in Afrika wist ik voor ik vertrok, maar zóveel geduld was me toch net even iets te veel. Gelukkig werden we uiteindelijk ‘bevrijd’ van alle drukte en zijn we naar een echte Masaai-markt geweest buiten de stad, waar mensen op de markt staan zoals wij die kennen van televisie (een soort ‘Groeten uit de Rimboe’). Dit was erg bijzonder om te zien. Ze staan hier één dag in de week, en trekken dan weer verder naar een andere plek, om daar hun dieren en al hun zelfgemaakte spullen te verkopen. Mijn cameraatje heeft hier voor het eerst echt hard werk mogen verrichten. Zaterdagavond zijn we met ons drieën wezen stappen in de stad, wat echt een succes was. Stappen blijkt hier gewoon echt heel leuk! Hiervan hebben we zondag lekker kunnen uitbrakken aan het (ijskoude) zwembad van een luxe hotel net buiten de stad.

Tot zover het rustige, leuke weekje voordat we aan ons stage-avontuur in het ziekenhuis beginnen. Spannend!!